به تازگی نکشد عافیت دماغ مرا

مگر شکستن دل پرکند ایاغ مرا

شبی که دیده کنم روشن از تماشایت

فتیله مدتحیربو د چراغ مرا

ز برق یأس جگرسوز باده ای دارم

که شعله نیزنبوسد لب ایاغ مرا

نشاط باده به مینای غنچگیها بود

شکفتگی همه خمیازه کرد باغ مرا

خمار شیشهٔ چرخ از نگونی اش پداست

چسان علا ج کندکلفت دماغ مرا

در ابروی تو شکن پرورد تغافل چند

مقام فتنه مکن گوشهٔ فراغ مرا

هزاررنگ ز بخت سیاه من گل کرد

زمانه شوخی طاووس داد زاغ مرا

چوموج سرمه نهانم به چشم خوش نگهان

زحلقهٔ رم آهوطلب سراغ مرا

فسردگی مطلب از دلم که در ایجاد

به تیغ شعله بریدند ناف داغ مرا

مگر ز ناله تهی گشت سینهٔ بیدل

که خامشی است سبق عندلیب باغ مرا